گازهای داخل چاه

از دیگر مسائلی که جزء مخاطرات چاهها محسوب میگردد، وجود گازهای سمی است.
بیشترین گازهایی که در چاه ها یافـت مـیشـوند، عبارتنـد از : گـاز هیـدروژن سـولفوره، آمونیاک، گاز کربنیک و متان

۱.گاز هیدروژن هیدروژن سولفوره

این گاز در اثر سوختن ناقص موادی مانند مـو، پشـم، گوشـت و مـوادی کـه دارای گـوگرد میباشند به وجود میآید . بوی این گاز شبیه بوی تخم مرغ گندیده میباشد . مقدار خیلی کم این گاز را میتوان با حس بویایی تشخیص داد و در جاهـایی کـه تـدریجاً استشـمام شـود، حس بویایی را فلج میکند.
%۱ این گاز شدیداً خطرناک است و تا %۲ این گاز را میتوان تشـخیص داد و در جـایی که مقدار گاز در چاه زیاد باشد، تخلیه گاز باید با وسایل ضد جرقه انجام گیرد . اگـر گـاز در محیط سربستهای از داخل چاه نشت کند، امکان مسمومیت وجود دارد . شخصی را که برای مدتی از این گاز تنفس کرده، باید به هوای آزاد انتقال داد و در صورت عدم تنفس، اقدام به دادن تنفس مصنوعی و اکسیژن نموده و مصدوم را به بیمارستان منتقل کرد.

۲.آمونیاک

این گاز از هوا سبکتر، بیرنگ و بوی آن تند و زننده است و در صورت اختلاط با هوا و گرم شدن و همچنین در صورت تحت فشار قرار گرفتن قابلیت انفجار دارد . خنثـی سـازی آن بـا آب پودری شکل صورت میگیرد .این گاز باعث تحریکـات چشـم، بینـی و مجـاری تنفسـی انسان میگردد . بیهوش کننده و سرفه آور است . حتی در سـطح پوسـت، تولیـد سـوختگی مینماید . وجود ۱ الی ۵ %درصد این گاز به مدت یک ساعت باعث مرگ میشود.
شخصی که دچار مسمومیت با این گاز شده باشد، عرق شدید میکند که باید به هـوای آزاد منتقل شده ،و چشم پوست و محلهای آلوده را با آب زیاد شستشو داد . همچنـین لازم است هرگونه لباس آلوده را از تن وی خارج نمود.

۳.گاز کربنیک

گازی بیبو، بیرنگ، غیرقابل اشتعال، سـنگینتـر از هـوا و محلـول در آب اسـت . ایـن گـاز میتواند سرعت و حجم تنفس را ۵۰ %بالا ببرد، وجود ۳ %آن سرعت و حجـم تـنفس را دو برابر مینماید و مقدار ۱۰ %آن کمتر از چند دقیقه باعث مرگ میشود . عمدهترین خطر این گاز بالا بردن سرعت تنفس است.

۱)کمکهای اولیه
انتقال به هوای آزاد، دادن تنفس مصنوعی و اکسیژن در جایی که لازم باشد.

۴.گاز متان

متان گازی بیرنگ، بیبو و قابل اشـتعال و انفجـار اسـت و مقـدار کمـی از آن در آب حـل میشود.
مخلوط این گاز با هوا و اکسیژن و با گاز کلر، قابل انفجار است، ک می سمی مـی باشـد و استنشاق آن به مدت طولانی، جای اکسیژن را در دستگاه تنفسـی اشـغال و تولیـد خفگـی مینماید . باید مصدوم را به هوای آزاد منتقل کرد و در صورت لزوم اقدام به تنفس مصنوعی نمود.

کمبود اکسیژن

در بعضی از چاهها ممکن است گازهای مسموم کننده وجود نداشته باشد، اما بخـارات (دم) و گازهای بیاثر جایگزین اکسیژن شده و درصـد آن را پـایین آورد. در ایـن حالـت شـخص دچار خفگی کامل یا ناقص میشود.

عنوان : اصول و مبانی عملیات امداد و نجات
مولف : فرامرز فرج